مرغ بومی

بر اساس یک تحقیق علمی گوشت مرغ بومی حاوی 59.1 درصد اسیدهای چرب غیراشباع (USFA) و 40.8 درصد اسیدهای چرب اشباع (SFA) در هنگام پخت بود در حالی که گوشت مرغ گوشتی تجاری به ترتیب حاوی 61.2 درصد و 39 درصد بود. بر اساس نتایج، گوشت مرغ بومی پروتئین بالاتر و چربی کمتری را در جیره غذایی در مقایسه با جوجه‌های گوشتی تجاری ارائه کرد.

 با این حال، با توجه به سبک زندگی آگاهانه مصرف‌کنندگان امروزی، گوشت مرغ بومی ترجیح داده می‌شود زیرا حاوی چربی کمتری است و گوشت کم‌چرب‌تری نسبت به گوشت‌های مرغ گوشتی تجاری دارد.

 بسیاری از مصرف کنندگان مرغ بومی را به دلیل طعم منحصر به فرد، طعم و بافت متمایز، محتوای چربی کمتر و وجود مواد مغذی آن به مرغهای گوشتی تجاری ترجیح می دهند.

 مرغ بومی سالم ترین مرغی است که می توانیم مصرف کنیم. همچنین دارای طعم های عمیق، لذیذ و تازه است که در مقایسه با مرغ، کلسترول کمتری دارد. مرغ صنعتی به صورت ژنتیکی برای رشد سریع پرورش داده می شود ولی در مورد مرغ محلی و بومی چنین کاری انجام نشده است و روال رشد آن طبیعی می باشد.

 مرغ بومی مرغ ها برای قرن هاست در روستاها در سراسر آفریقا و اقیانوس آرام زندگی می کنند و با محیط و شرایط محلی سازگار شده اند . این مرغ‌های روستایی به عنوان مرغ‌های بومی، محلی یا سنتی شناخته می‌شوند و به راحتی از نژادهای تجاری استاندارد یا میراثی قابل تشخیص هستند. نژاد مرغ بومی دارای ویژگی های برتر متعددی است. برخی از نژادهای مرغ بومی محبوب عبارتند از گلپایگانی ، مرندی ، گردن لخت ، گلین ، چیل چیل و ... تولید سالانه تخم مرغ مرغهای بومی از 20 تا 22 هفتگی شروع به تخم گذاری می کنند. از نظر تولید تخم مرغ در سال، مرغ های بومی ایران در صورت فراهم بودن شرایط آب و هوایی یک روز در میان تخم می گذارند که در حدود 180 تخم در سال می شود. اهداف آنها نقش عمده ای را برای قشر فقیر و حاشیه نشین مردم روستایی با توجه به درآمدهای فرعی ایفا می کنند و همچنین تخم مرغ و گوشت مغذی را برای مصرف در اختیار آنها می گذارد. عملکرد پرندگان بومی را می توان با تغییر در پرورش، تغذیه و پوشش بهداشتی بهتر بهبود بخشید. لانه مرغ های بومی باید دارای ساختمان‌های مناسبی برای نگهداری از مرغ‌ها باشند تا بتوانند در طول شب در آن بخوابن