جثه‌های کوچک‌تر، پرهای وز و گردن بدون پر یا برهنه ویژگی‌هایی هستند که به مرغ‌های بومی انعطاف‌پذیری زیادی می‌بخشد. مرغ ها برای قرن ها ست که در روستاها در سراسر آفریقا و اقیانوس آرام زندگی می کنند و با محیط و شرایط محلی سازگار شده اند. این مرغ های روستایی به عنوان مرغ‌های بومی، محلی یا سنتی شناخته می‌شوند و به راحتی از نژادهای تجاری استاندارد یا میراثی قابل تشخیص هستند. در طول سال ها صفاتی مانند سرسختی در شرایط آب و هوایی بد، مقاومت در برابر بیماری ها، ضریب تبدیل غذایی عالی (به این معنی که می توان آنها را با مکمل های غذایی کم پایدار نگه داشت) و چند منظوره (تخم مرغ و گوشت) در محیط آزاد را به همراه داشت. با این حال، ویژگی های فیزیکی مانند وزن سبک لاشه، گردن برهنه و پرهای وز شده در میان پرندگان بومی رایج است، زیرا آنها برای تحمل گرما و توانایی فرار از شکارچیان (در مورد جثه کوچکشان) سازگار شده اند. آنها همچنین جوجه می سازند و به خوبی از جوجه های خود مراقبت می کنند، بنابراین در صورت سالم نگه داشتن آنها و تلاش برای محافظت از جوجه های خود در برابر شکارچیان، از عرضه مداوم جوجه های جایگزین اطم
